مردی می آید ز خورشید

آسمان شهر تاریک و غبارآلوده بود. مردی باید از جای برمی خواست و شهر وهم زده را بیدار می کرد. مردی باید از جای برمی خواست که صدایش شب شکن باشد، چرا که هر صدایی توان شکستن تاریکی را ندارد. او باید به جای دیگری وصل باشد، به جایی که سرچشم? خورشید است، او باید به کسی وصل می بود که روشنایی هدی? نگاه اوست به خورشید.
آری مردی باید از جای برمی خواست که با برخواستن او فجر طلوع کند و مهمان آسمان شود. مردی که فطرتهای پاک را بیدار نماید، خونهای بی آلایش را به جوشش وادارد و فکرهای بیدار را رهنمون به انقلاب کند. کسی که از ظلم بیزار باشد و طاقت دیدن فقر مردم محروم را نداشته باشد. کسی که خواسته اش، خواست? پیشوایش باشد، فکرش فکر امامش باشد و روحش چون او خدایی و پاک.
آن شیر مرد شب شکن شهرلاله ها، همان مبارز خفاشهای شب، بیدار بود و با ندای ملکوتی اش مردم شهر را بیدار کرد، هر چند در این راه بسیاری از پرستوهای شهرش را به سوی آسمان کوچ دادند، هر چند عقابهای بی رحمی بودند که کبوترهای گرد کویش را خونین پر کردند، همان کبوترهایی روی بالهای سفیدشان، با خط سرخ نوشته شده بود«یا لثارت الحسین»، همان کبوترهایی که روی سینه های دریائیشان نگین زیبای«یامهدی» نقش بسته بود.
بعد از طلوع فجر دیگر شهر تاریک و ظلمانی نبود، روحهای پاکی که به آسمان پر کشیده بودند، لاله های سرخی که در دل خاک روئیده بودند، همه یکصدا سرود آزادی را سر می دادند.
از آن پس تنها آرزوی ای مردم، آزادی دنیا شد، دنیای که در هر گوشه اش خفاش های مرگ آسایی خانه کرده و رنگ روز را از دیده های مسلمانان مظلوم دریغ می کنند. خفاشهایی که انسانهای بی گناه را به جرم مسلمانی عذاب می کنند، کودکان معصوم را در مقابل دیدگان مادرانشان می کشند و جوانان آرزومند را راهی سفر ابدیت می کنند.
ای کاش ناجی مظلومان و محرومان زودتر ظهور کند، چرا که سیاهی فراگیر شده وظلم در تکاپو است.

ب
[عناوین آرشیوشده]