«عن محمد بن مسلم عن ابى جعفر علیه السلام قال: من لم یات قبر الحسین علیه السلام من شیعتنا کان منتقص الایمان، منتقص الدین و ان دخل الجنة کان دون المؤمنین فى الجنة‏» ⁽²⁰⁾ محمد بن مسلم از امام باقر علیه السلام روایت کرده است: از شیعیان ما هر کس قبر حسین علیه السلام را زیارت نکند، ایمانش ناقص و دینش ناقص است و اگر اهل بهشت باشد مقامى پایین‏تر از دیگر مؤمنان خواهد داشت.

عن سیف بن عمیرة عن رجل عن ابى عبدالله قال: «من لم یات قبر الحسین علیه السلام و هو یزعم انه لنا شیعة حتى یموت فلیس هو لنا بشیعة.» ⁽²¹⁾ سیف بن عمیره از شخصى روایت مى‏کند که امام صادق علیه السلام فرمود: کسى که تا آخر عمر به زیارت حسین علیه السلام نرود و تصور کند شیعه ما است، چنین شخصى شیعه ما نیست.

 

عن هارون بن خارجة عن ابى عبدالله علیه السلام قال: «سالته عمن ترک الزیارة زیارة قبر الحسین بن على من غیر علة قال: «هذا رجل من اهل النار» ⁽²²⁾ هارون بن خارجه گوید: از امام صادق علیه السلام درباره کسى که زیارت قبر حسین بن على علیهما السلام را بدون عذر ترک گوید، پرسیدم. فرمود: چنین شخصى اهل دوزخ است.

فلسفه اصرار ائمه : بر زیارت حضرت سیدالشهدا این بود که چون دشمنان اسلام; یعنى، بنى‏امیه، بنى مروان و بنى‏عباس با تمام قدرت تلاش مى‏کردند کربلا و عاشورا و قیام حسین را نابود کرده و نگذارند اثرى از قبر امام باقى بماند; لذا ائمه معصومین : بر این امر عنایت ویژه‏اى مبذول مى‏فرمودند; چرا که فرهنگ عاشورا و تاریخ کربلا و حرم حسین، همیشه براى حاکمان ستمگر زمان، خطرساز بوده و هست.

در جلد 45 بحارالانوار، صفحه 390 بابى تحت عنوان «جور الخلفاء على قبره الشریف‏»

تجاوز خلفا بر قبر شریف آن حضرت آمده است که مى‏توان به آن مراجعه کرد.

شخصى به نام دیزج مى‏گوید:

«بعثنى المتوکل الى کربلاء لتغییر قبر الحسین‏». «المتوکل یامر بحرث قبر الحسین علیه السلام مدة عشرین سنة‏» متوکل مرا به کربلا فرستاد تا آثار قبر حسین را از میان بردارم. متوکل در مدت بیست‏سال دستور مى‏داد قبر حسین علیه السلام را شخم بزنند.

بنى‏امیه و بنى‏عباس، هر دو در این مورد حساسیت داشتند و در آن مشترک بودند.

5- ائمه : خودشان در نمازها از تربت امام حسین علیه السلام استفاده مى‏کردند و شیعیان را به استفاده از آن توصیه مى‏نمودند. در حالات امام سجاد علیه السلام آمده است:

«فکان اذا حضرته الصلاة صبه على سجادته و سجد علیه‏» ⁽²³⁾ هرگاه وقت نماز مى‏رسید آن (تربت کربلا) را روى سجاده‏اش مى‏ریخت و بر آن سجده مى‏کرد.

حضرت صادق علیه السلام فرمود:

«و من کانت معه سبحة من طین قبر الحسین کتب مسبحا و ان لم یسبح بها» ⁽²⁴⁾ هر کس همراهش تسبیحى از تربت قبر حسین علیه السلام باشد، از تسبیح‏گویان محسوب مى‏شود گرچه با آن تسبیح نگوید.

«عن موسى بن جعفر علیه السلام قال: و لا تاخذوا من تربتى شیئا لتبرکوا به فان کل تربة لنا محرمة الا تربة جدى الحسین بن على علیهما السلام فان الله عزوجل جعلها شفاء لشیعتنا و اولیائنا» ⁽²⁵⁾ موسى بن جعفر علیهما السلام فرمود: از تربت من هرگز براى تبرک بر ندارید زیرا همه تربت‏ها جزتربت جدم حسین بن على علیهما السلام حرام است‏خداوند - عزوجل - آن را براى شیعیان و دوستداران ما شفا قرار داده است.

بقیه روایات را مى‏توان در جلد 101 بحارالانوار از صفحه 118 تا 140; و از صفحه 140 کتاب ثواب الاعمال و جلد 10 وسائل الشیعه صفحه 408 مطالعه کرد.

اولین کسى که بر تربت امام حسین علیه السلام سجده کرد حضرت على بن الحسین علیهما السلام بود که پس از دفن پدر، مقدارى از خاک قبر را برداشته و بر آن سجده کرد و با آن خاک تسبیح درست کرد. برخى بیماران مدینه با همین تربت‏شفا یافتند. ⁽²⁶⁾

ائمه طاهرین علیهم السلام : با این پنج‏شیوه، در طول تاریخ که حکومت به دست مخالفان شیعه بود نگذاشتند نهضت‏خونین کربلا فراموش شود و امروز این رسالت بزرگ به عهده شیعیان میباشد که شیوه‏ها را شناخته و دنبال کنند; چون با زنده ماندن قیام امام حسین علیه السلام و راه او، اسلام و تشیع زنده و جاوید مى‏ماند.

امسال با آغاز ماه محرم‏الحرام، 1360 سال از شهادت حضرت سیدالشهدا علیه السلام و یاران باوفایش مى‏گذرد; پیوسته در طول این تاریخ این سئوال مطرح بوده و هست که آیا حسین بن على علیهما السلام در این قیام و مبارزه پیروز شد یا شکست‏خورد؟

واژه فوز و فاز به معناى پیروزى آمده است. در کتاب مفردات راغب ذکر شده است:

«الفوز الظفر بالخیر» ⁽²⁷⁾ پیروزى، دست‏یافتن به خوبى است.

و حضرت على علیه السلام هنگامى که ضربت به فرق مبارکش اصابت کرد، فرمود:

«فزت و رب الکعبة‏» یعنى، به خداى کعبه سوگند که پیروز شدم.

«ان الله اشترى من المؤمنین... و ذلک هو الفوز العظیم‏» ⁽²⁸⁾ خداوند از مؤمنان خریده است... و این است رستگارى بزرگ.

در زیارت اول ماه رجب آمده است:

«فزتم و الله فوزا عظیما» به خدا سوگند به رستگارى بزرگ، دست‏یافتید.

خطاب به شهداى کربلا آمده است:

«اشهد انکم الشهداء و السعداء و انکم الفائزون‏» ⁽²⁹⁾ شهادت مى‏دهم که به راستى شما شهید و سعید هستید و به راستى شما رستگار هستید.

«کتب الله لاغلبن انا و رسلى‏» ⁽³⁰⁾ خداوند چنین مقرر داشته که من و رسولانم پیروز مى‏شویم.

لام و نون تاکید ثقلیه، نشانه قطعى و حتمى بودن پیروزى خداوند و رسولانش است.

«فان حزب الله هم الغالبون‏» ⁽³¹⁾ حزب خدا پیروز است.

در همه جبهه‏ها حزب الله پیروز است.

«و ان جندنا لهم الغالبون‏» ⁽³²⁾ و لشکر ما پیروز است.

پیروزى در فرهنگ اسلام مفهوم پیروزى در فرهنگ اسلام با پیروزى در فرهنگ‏هاى دیگر متفاوت است:

1- شهادت، اسارت و صدمه دیدن در راه انجام وظیفه، پیروزى است;

«و من یقاتل فى سبیل‏الله فیقتل او یغلب فسوف نؤتیه اجرا عظیما» ⁽³³⁾ و آن‏کس که در راه خدا پیکار کند و کشته شود یا پیروز گردد، پاداش بزرگى به او خواهیم داد.

«قال الحسین علیه السلام : اما والله انى لارجو ان یکون خیرا ما اراد له ربنا قتلنا او ظفرنا» ⁽³⁴⁾ به خدا سوگند من امیدوارم آن‏چه خدا براى ما خواسته است‏سرانجام نیک داشته باشد، کشته شویم یا پیروز گردیم.

2- رسیدن به هدف حتى با شهادت، پیروزى است. هدف امام علیه السلام در قیام عاشورا، معرفى چهره کثیف یزید بود که در لباس جانشینى پیامبر 6 قصد نابودى اسلام و احیاى جاهلیت را در سر داشت; که به آن رسید و علاوه بر این، امام علیه السلام مکتب خونین ضد استبداد و ستم را پایه‏گذارى کرد که تا قیامت موجب بقاء، عظمت و حفظ اسلام و فرهنگ تشیع گردید.

3- گاهى پیروزى دفعى و کوتاه مدت حاصل نمى‏شود; بلکه آثار آن در دراز مدت ظاهر مى‏شود; چنانکه حضرت امام خمینى 1 در قیام 15 خرداد، پیروز نشد; لکن زمینه آگاهى و رشد جامعه را فراهم کرد که به پیروزى 22 بهمن سال 1357 منجر شد.

4- دشمنان در قیام کربلا به هیچ یک از اهداف خود نرسیدند. از جمله اهداف دشمنان اسلام، نابودى اسلام، احیاى جاهلیت، سرکوب همه حرکتهاى ضد استبداد، اعلام روز عاشورا به عنوان عید، فتح و پیروزى و به فراموشى سپردن خاندان پیامبر صلى الله علیه و آله بود.

«قال على علیه السلام : ما ظفر من ظفر الاثم به، الغالب بالشر مغلوب‏» ⁽³⁵⁾

مغلوبى که حق با او باشد، پیروز است. ⁽³⁶⁾

«قال رسول الله صلى الله علیه و آله : لاتزال طائفة من امتى ظاهرین على الحق لایضرهم من خذلهم حتى یاتى امرالله و هم کذلک‏» پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود: همواره دسته‏اى از امت من پشتیبان حق‏اند و دشمن گزندى به آنان نمى‏رساند تا امر خدا فرا رسد و باز هم ایشان پشتیبان حق‏اند.

هنگامى که حضرت تصمیم گرفت که از مدینه حرکت کند، کاغذى خواست و روى آن خطاب به بنى‏هاشم نوشت:

«بسم‏الله‏الرحمن الرحیم من الحسین بن على‏بن ابى‏طالب الى بنى‏هاشم اما فانه من لحق بى منکم استشهد و من تخلف لم یبلغ الفتح‏» ⁽³⁷⁾ به نام خداوند بخشنده مهربان از حسین بن على بن ابى‏طالب علیهم السلام : به بنى‏هاشم: آگاه باشید که هر کس با من بیاید شهید خواهد شد و هر کس نیاید به فتح و پیروزى دست نخواهد یافت.

«قال الحسین علیه السلام : لیس الموت فى سبیل العز الا حیاة خالدة و لیست الحیاة مع الذل الا الموت الذى لاحیاة معه‏» ⁽³⁸⁾ حسین علیه السلام : مرگ در راه عزت، زندگى جاودان است و زندگى با ذلت مرگى است که حیات در آن راه ندارد.

«قال الحسین علیه السلام : و ان نغلب فغیر مغلبینا» ⁽³⁹⁾ امام فرمودند: و اگر مغلوب شدیم، ما شکست ناپذیریم.

«لا ارهب الموت اذ الموت رقا» ⁽⁴⁰⁾ از مرگ هراسى ندارم زیرا مرگ تکامل است.

ابراهیم بن طلحه در مدینه از حضرت على‏بن الحسین علیه السلام پرسید: چه کسى در این واقعه پیروز شد؟ فرمود: هنگام اذان معلوم مى‏شود:

«اذا دخل وقت الصلاة فاذن و اقم تعرف من غلب‏» ⁽⁴¹⁾ وقتى هنگام نماز رسید اذان و اقامه بگو، آن‏گاه پیروز را خواهى شناخت.

سهل بن سعد نقل مى‏کند: سر بریده حضرت ابوالفضل را بر بالاى نیزه دیدم که خنده بر لب دارد (یعنى، بر مرگ خنده مى‏زند). ⁽⁴²⁾

ره توشه راهیان نور ویژه محرم 1379/1421

 

بقیه در پست بعد....